De diagnose borstkanker zet je wereld plots op z’n kop. Op De Dag Waarop kun je verhalen lezen van andere vrouwen over de hele wereld die hetzelfde meegemaakt hebben als jij. Het delen van deze verhalen is een van de krachtigste manieren waarop vrouwen elkaar kunnen helpen, omdat we steun vinden bij elkaar en leren van elkaars ervaringen.

 

Hieronder lees je het verhaal van Christine, die – ondanks haar diagnose – dankbaar is dat ze ontdekte hoe sterk een mens wel kan zijn, zowel fysiek als mentaal.

 

De dag waarop ik de diagnose kreeg

Christine is 49 jaar wanneer ze in 2016 een afspraak heeft bij de radioloog voor een jaarlijkse controle. Op dat moment werkt ze fulltime als Marketing Directeur. Aangezien het om de opvolging van een goedaardig gezwel gaat, is ze helemaal niet ongerust. “De dag staat in mijn geheugen gegrift. Mijn radioloog maakte zich toch zorgen om de beelden die hij zag en wou deze met mijn gynaecoloog bespreken. Ik was er gerust in en was dus verbaasd toen hij voorstelde om zo snel mogelijk een punctie te laten doen. Hij had de afspraak al vastgelegd voor de week erna en liet mij dus geen keuze. Het was duidelijk dat dit voorrang moest krijgen.”

 

Christine zelf blijft rustig, maar de reactie van familie en vrienden spreekt boekdelen. “Mensen onderschatten hoe veelzeggend lichaamstaal kan zijn. Ik zag de angst in hun ogen toen ik zei dat ik een punctie moest krijgen. Maar nog steeds ging bij mij geen alarmbel rinkelen.”

 

De dag na de punctie krijgt Christine telefoon van haar gynaecoloog. “Hij viel meteen met de deur in huis. Het was slecht nieuws, een kwaadaardig gezwel. Hoe kwaadaardig zou pas duidelijk worden na bijkomende onderzoeken. Daar zat ik dan, alleen in mijn kantoor. Die eerste momenten waren gek genoeg heel rationeel en pragmatisch: ‘Wat met mijn meeting deze namiddag, wat met mijn volleybalwedstrijd volgende week, de skivakantie binnenkort, …?’ Pas toen ik mijn vrouw belde met het nieuws realiseerde ik me de ernst van de diagnose.”

 

Doorbreek de stilte

“Ik vroeg aan mijn vrouw of zij onze familie en enkele goede vrienden wou inlichten. Zelf stuurde ik een mail naar de ruimere vriendenkring en enkele collega’s. Ik wou vooral de boodschap meegeven dat ik geloofde in een goede afloop en een signaal geven dat ik contact wilde houden en mij vooral niet te mijden.”

 

Dat laatste blijkt voor sommige mensen toch wat moeilijk. Ze zijn bang om te bellen, durven het gesprek niet aangaan en weten niet wat te zeggen. Christine geeft graag een tip mee voor iedereen die in zijn of haar omgeving een (borstkanker)patiënt(e) kent: doorbreek de stilte. “De stilte kan moordend zijn. Ik begrijp dat niet iedereen de moed heeft om te bellen, maar een smsje, berichtje via WhatsApp of een mail vraagt weinig inspanning. En gewoon laten weten dat je aan de patiënt denkt, is vaak genoeg. Sociaal contact is enorm belangrijk in het genezingsproces van de patiënte. Sociaal contact doorbreekt de ziektebubbel en geeft perspectief.”

 

De kracht van positief denken

Het werd snel duidelijk dat volledige overgave de enige optie zou zijn. Plots heeft Christine enkel nog een medische agenda. Al de rest moet wijken. “Op één maand tijd onderging ik twee borstsparende operaties, uiteindelijk gevolgd door een mastectomie. Ik had (en heb) nog steeds ontzettend veel vertrouwen in de wetenschap en was rotsvast overtuigd van een goede afloop. Ik had bovendien geluk, er waren geen uitzaaiingen en de woorden ‘curatieve therapie’ klonken als muziek in mijn oren. Ik moest en zou genezen.”

 

Christine benadrukt de kracht van positieve energie: omring je met positieve mensen die je energie geven en vermijd mensen die je energie kosten. “Ik schermde me zo veel mogelijk af van negatieve mensen. Tijdens je revalidatie heb je al je energie nodig voor jezelf. Negatieve mensen zijn zich bovendien vaak niet eens bewust van de impact die hun gedrag op anderen heeft. Ik zal niet ontkennen dat ik geen angstmomenten heb gekend, maar ik heb altijd geprobeerd om zelf positief te blijven. In de eerste weken is dat moeilijk, zeker bij de confrontatie met zaken die je plots niet meer kan wegens de ongemakken van de chemo of bij het besef dat mensen afhaken, omdat je toch niet meer mee kan. Het is een soort rouwproces waar je doorheen moet. Pas op het moment dat ik mijn ‘nieuwe leven’ heb omarmd, kon ik een mentale ommezwaai maken. Ik focuste mij op wat ik wél nog kon en was dankbaar voor de mensen die er wél voor me waren. Het was ook het moment waarop ik gestopt ben me ongelukkig of gefrustreerd te voelen omtrent mensen die me hadden ontgoocheld. Ik heb ze toen bewust gewoon losgelaten.”

 

In moeilijke tijden leer je vaak je echte vrienden kennen. Dat wordt ook Christine duidelijk tijdens haar ziekteperiode, zowel in positieve als negatieve zin. “Het kaf werd van het koren gescheiden. Sommige mensen heb ik definitief achter me gelaten, anderzijds zijn er ook oude vriendschapsbanden opnieuw aangehaald en nieuwe vriendschappen ontstaan. De kleine, harde kern van échte vrienden stuurden me dagelijks een berichtje of mailtje. Hiervoor ben ik hen enorm dankbaar.”

 

Doe wat je graag doet

Nog een tip van Christine: doe wat je graag doet, vooral tijdens je revalidatie. Bij Christine is dat: schilderen en schrijven! “Tijdens mijn revalidatie ben ik opnieuw beginnen schilderen. Dat was geleden van mijn kindertijd! Het gaf me een enorme mentale rust. Lezen en schrijven heb ik ook altijd graag gedaan, ik heb dan ook een dagboek bijgehouden van mijn hele ziekteperiode. Het dagelijks wegschrijven van emoties en ervaringen werkte louterend.”

 

Liefde en humor

Christine kan rekenen op de goede zorgen, liefde en steun van haar vrouw. De strijd tegen ‘Cruella’ (zoals ze het gezwel genoemd hadden) voeren ze samen. “Geen enkel doktersbezoek heb ik alleen moeten doen. Ze nodigde vrienden uit om me uit mijn isolement te halen. Ze gaf me ook perspectief door samen plannen te maken voor wanneer ik genezen zou zijn.”

 

Ook het effect van humor, ondanks alles wat je doormaakt, is niet te onderschatten. “Tijdens moeilijke momenten moet je kracht putten uit de zaken die je gelukkig maken. In mijn geval is dat humor. Samen met mijn vrouw heb ik een schriftje bijgehouden met al onze ‘zwarte humor’ grappen. Ondanks mijn diagnose ben ik blijven lachen. Want lachen is gezond.”

 

De kracht van beweging

Christine gelooft in de helende werking van beweging, helend voor lichaam en geest. Elke dag, door weer en wind, gaat ze wandelen met de hond, die haar stimuleert om buiten te komen. “Het hield mijn lichaam sterk en bood weerstand tegen de vernietigende impact van de chemo. Mijn ultieme tip voor preventie is: draag zorg voor je lichaam. Maak het sterk zodat het klaar is om de nodige weerstand te kunnen bieden, als het ooit nodig blijkt te zijn. Ik ben altijd sportief geweest en kon dus met een sterk lichaam aan de strijd beginnen. Tijdens de behandeling ben ik, weliswaar veel minder intensief, elke dag in beweging gebleven. Hierdoor kon ik beter om met de vermoeidheidssymptomen, die sowieso met chemo en radiotherapie gepaard gaan. Ook vandaag nog probeer ik elke dag mijn 10.000 stappen te zetten.”

 

Wees ook lief voor je lichaam. “Ik besteedde extra veel aandacht aan mijn lichaamsverzorging, ik genoot regelmatig van een deugddoende gezichts- of handmassage in het ziekenhuis, … Dat liet me even mijn ziekte vergeten.”

 

Kijken naar de toekomst

Bijna anderhalf jaar na haar diagnose gaat Christine terug aan het werk. Ze start deeltijds en bouwt dit geleidelijk aan op. Sinds haar ziekte is Christine vooral bewuster gaan leven en nog meer gaan genieten. “Ik heb gezondere voedingsgewoonten, ik ben alert voor signalen van mijn lichaam, ik probeer mijn stress onder controle te houden en ik streef naar een goede nachtrust.  Ik volgde een opleiding tot levenscoach omdat ik mijn ervaring en kracht wil inzetten om andere mensen ook opnieuw op weg te helpen. Ik ben begonnen met het neerschrijven van mijn verhaal omdat ik denk dat het andere vrouwen die het proces nog moeten afleggen, kan helpen.”

 

Ondanks alle ongemakken, angst en verdriet die de diagnose met zich meebrengt, kijkt Christine dankbaar terug op deze periode. “Mijn ziekte heeft me geleerd hoe sterk een mens wel is, zowel fysiek als mentaal. Ik sta bewuster in het leven, heb meer leren genieten en weet nu welke mensen echt belangrijk zijn voor mij. Mijn advies voor iedereen die hetzelfde meemaakt of heeft meegemaakt, is: wees positief, blijf bewegen, eet gezond, geniet van elk moment, volg je dromen en stel vooral niet uit tot later.”

 

De Dag Waarop is een website vol informatie en persoonlijke verhalen van borstkankerpatiënten, om vrouwen te ondersteunen bij elke stap van hun borstkanker. Van de eerste diagnose en behandelingen, tot herstel en daarna. Ontdek hier nog meer persoonlijke verhalen.