Borstkankerpatiënten delen steeds vaker hun verhaal en ervaringen, vanaf hun eerste symptomen en diagnose, tot de operatie en daarna, en adviseren vrouwen ook echt om met lotgenoten te gaan praten. Hoe ze precies omgaan met dit alles is heel persoonlijk en verschilt per individu – geen twee verhalen zijn hetzelfde. Toch komen er vaak gemeenschappelijke ervaringen en emoties aan bod en net om deze reden kunnen we steun vinden bij elkaars verhalen en leren van elkaar.

 

Hieronder lees je het verhaal van Geneviève, Amoena ambassadrice en een vrouw die van haar diagnose borstkanker geen taboe wou maken.

 

Maak van je diagnose geen taboe

Op 45-jarige leeftijd ontdekt Geneviève dat ze borstkanker heeft. Ze ondergaat een borstamputatie, een radiotherapiebehandeling, hormoontherapie en ook haar okselklieren worden weggenomen. In haar familie heeft niemand al kanker gehad en ze heeft zelf ook geen symptomen ervaren. Dus toen ze de diagnose kreeg, was dit een complete schok. “De dag staat in mijn geheugen gegrift. Ik herinner me precies wat er is gebeurd. Ik had geen specifieke symptomen, geen vermoeidheid. Maar na een mammografie is de diagnose toch gevallen.”

 

“Ik praatte met mijn familie en vrienden over alles wat me te wachten zou staan. Ik heb er zelfs heel vaak over gepraat en heb geen taboe gecreëerd rond mijn diagnose.” Het is snel duidelijk voor Geneviève: wat haar zou helpen om met de ziekte en behandelingen om te gaan, is om haar gedachten en gevoelens te uiten, vragen van haar dierbaren te beantwoorden, angsten en zorgen niet te verbergen en haar diagnose met volle moed aan te gaan.

 

Mastectomie en bijkomende behandelingen

De dag waarop ik mijn diagnose kreeg, vertelde het medische team me dat er, gezien de locatie van de tumoren, geen andere opties waren dan mastectomie. Ook al had ik gehoopt dat het anders kon, toch vertrouwde ik op de behandeling die ze voorstelden: het was voor mij de enige oplossing. Als gevolg van de mastectomie had ik minder mobiliteit in mijn schouder en door het verwijderen van de okselklieren had ik ook pijn in mijn arm. Dit heeft enkele maanden geduurd, maar toch ben ik uiteindelijk snel hersteld. De fysiotherapiesessies hielpen mijn mobiliteit te verbeteren en ik kon mijn job snel hervatten. Toen werkte ik parttime en was het voor mij perfect mogelijk om dit ritme terug op te pikken.

 

Ondersteuning: een extra stap naar genezing

“Vanaf de dag van mijn diagnose, tijdens mijn behandeling en de herstelperiode, werd ik omringd en ondersteund. Het medische team was erg aanwezig en mijn man, mijn kinderen, mijn familie, al mijn vrienden waren er ook voor mij. Ik kon dag na dag rekenen op hun steun, liefde en vriendschap. Na mijn operatie en behandelingen had ik echt behoefte om te praten over wat me overkomen was. De artsen stelden psychologische begeleiding voor, en die accepteerde ik met open armen. Maar ik had nood aan meer, daarom heb ik me aangemeld op een forum waar ik vaak de antwoorden vond op de vragen die ik stelde.”

 

Een nieuw leven na borstkanker?

“Wat eten betreft, heb ik altijd al een redelijk gezonde levensstijl gehad, ook vóór mijn borstkanker. Tijdens mijn behandeling en herstel heb ik er wel extra op gelet om geen klaargemaakte maaltijden te kopen en heb ik altijd zelf gezond gekookt. Misschien let ik er nu zelfs nog meer op om voldoende fruit en groenten te eten, maar eigenlijk is dat goed voor het hele gezin. Drie maanden na de behandeling begon ik met vrij zachte lichaamsbeweging, namelijk wateraerobics. Dit heb ik stilaan opgebouwd, door steeds meer te gaan wandelen en daarna zelfs joggen. Het wordt trouwens aanbevolen om tijdens de behandelingen een aangepaste fysieke activiteit te zoeken om vermoeidheid en het risico op herval te verminderen. Vraag hier zeker naar, want veel ziekenhuizen bieden een programma op maat aan.”

 

“De eerste keer dat ik voor de spiegel stond, was een moment vol emotie en zal ik me altijd zo herinneren. Ik dacht dat het makkelijker zou zijn om mezelf voor de eerste keer te bekijken in het ziekenhuis, dus ik koos ervoor om dit te doen van zodra het verband van mijn wonde werd gehaald. Ik ben beginnen huilen en heb heel de nacht verder gehuild. Toen ik het ziekenhuis mocht verlaten, was ik terneergeslagen en bezorgd over de toekomst. Ik kon mezelf, na de mastectomie, moeilijk aanvaarden. Maar, stap per stap, hervat je toch je leven. Ik heb mezelf volledig leren accepteren. Dit is mede te danken aan de prothese die ik draag.”

 

“De eerste keer dat ik een silicone borstprothese zag, was ongeveer tien dagen na mijn operatie. Nu besef ik dat dat te vroeg was omdat ik nog niet genezen was. Ik had toen een tijdelijke prothese uit katoen moeten krijgen. Ik herinner me echter nog heel goed dat ik veel troost voelde dankzij deze prothese, ik herinner me de zachtheid en de impact die het visueel op me had. Ik voelde me comfortabeler wanneer ik anderen onder ogen moest komen.”

 

Impact op je relatie en advies voor andere vrouwen

“Er is niets veranderd in mijn relatie met mijn echtgenoot, noch tijdens de behandelingsperiode, noch tijdens herstel of zelfs nu. Mijn man steunde me tijdens alle stadia van de ziekte. Ik heb aan hem te danken dat ik opnieuw de vrouw ben geworden die ik voordien was. Wanneer ik in zijn ogen kijk, voel ik me nog steeds volledig vrouw.”

 

“Als je in aanraking komt met borstkanker, heb je het recht om verdrietig te zijn. We hebben het recht om te huilen. Luister naar jezelf en doe wat goed voelt voor jou! Wat mij enorm geholpen heeft, was om er volop over te praten, met iedereen. Zoek vrouwen op die hetzelfde meemaken als jij. Zij kunnen helpen, begeleiden, luisteren en je een idee geven van wat je te wachten staat.”

 

De Dag Waarop is een website vol informatie en persoonlijke verhalen van borstkankerpatiënten, om vrouwen te ondersteunen bij elke stap van hun borstkanker. Van de eerste diagnose en behandelingen, tot herstel en daarna. Lees je graag nog meer persoonlijke verhalen? Hier vind je het verhaal van Elian.